Autorzy prezentują własne doświadczenia związane z echokardiograficzną analizą łuku aorty, ilustrując przykładami większość możliwych jego odmian. Wizualizacja przebiegu łuku oraz jego odgałęzień jest możliwa przy zastosowaniu wysokich projekcji przymostkowych i nadmostkowych w płaszczyznach strzałkowych i poprzecznych. Niezwykle rzadko możliwe jest uwidocznienie całego łuku na jednym przekroju ultrasonograficznym, szczególnie w przypadku odmian patologicznych. Badanie echokardiograficzne należy wykonywać w sposób dynamiczny, podobnie jak badanie angiotomograficzne lub rezonansem magnetycznym, stopniowo przemieszczając wiązkę ultradźwięków i obserwując położenie kolejnych odcinków aorty i naczyń dogłowowych na ekranie. Ze względu na zakłócenia propagacji ultradźwięków spowodowane obecnością tkanek zawierających powietrze, takich jak tchawica, oskrzela i płuca oraz kości (mostek i żebra), dla oceny całości łuku każdorazowo niezbędne jest zastosowanie większej liczby projekcji echokardiograficznych. Przedstawiony materiał przekonuje, że w praktycznie wszystkich przypadkach anomalii łuku aorty detekcja głównych elementów wady jest możliwa na podstawie badania echokardiograficznego. U pacjentów, którzy mają być poddani leczeniu operacyjnemu, niejasności dotyczące szczegółów anatomicznych należy uściślić, wykonując badania obrazowe, takie jak angiotomografia komputerowa lub magnetyczny rezonans jądrowy, pozwalające na trójwymiarową rekonstrukcję naczyń i struktur klatki piersiowej. Znajomość głównych elementów wady pozwala na optymalne zaplanowanie takiego badania, więc w każdym przypadku proces diagnostyczny warto rozpocząć od całkowicie nieinwazyjnej echokardiografii. Wielokrotnie badanie echokardiograficzne jest wystarczające do rozstrzygnięcia wszystkich wątpliwości klinicznych i może zamknąć proces diagnostyczny.

echokardiografia, prawostronny łuk aorty, podwójny łuk aorty, pierścień naczyniowy, błądząca tętnica podobojczykowa